Nobel ödüllü Bertrand Russell'ın (1872-1970) Nasıl Yaşlanmalı adlı denemesinden alıntılanmıştır.
Bunun [ölüm korkusunun] üstesinden gelmenin en iyi yolu -en azından bana öyle geliyor- ilgi alanlarınızı giderek daha geniş ve daha kişisel olmayan hale getirmektir, ta ki egonun duvarları yavaş yavaş yıkılana ve yaşamınız giderek evrensel yaşamla birleşene kadar. Bireysel insan varoluşu bir nehre benzetilebilir: başlangıçta oldukça küçük ve dar bir yatakta, kayaların ve şelalelerin üzerinden tutkuyla akar. Yavaş yavaş nehir yatağı genişler, sular daha sakin akar ve sonunda, gözle görülür bir engelle karşılaşmadan, denizle birleşir ve bireysel varlığı acısız bir şekilde sona erer. Yaşlılıkta hayatını bu şekilde görebilen insan ölüm korkusu çekmeyecektir, çünkü önem verdiği şeyler devam edecektir. Ve eğer canlılığın azalmasıyla birlikte yorgunluk artarsa, dinlenme düşüncesi rahatsız edici olmayacaktır. Benim artık yapamadığım şeyleri başkalarının devam ettireceğini bilerek ve mümkün olanı yaptığım düşüncesiyle mutlu olarak, hala işimin başındayken ölmek isterim.
Comments